martes, 6 de noviembre de 2007

Tocar las estrelles


Apunto de tocar las estrellas con las manos.
Conformarse de momento con haberlas olido.
Olor dulce de satisfación y compensación.
Olian como esas noches en las que el mundo se para y no hay tiempo, sólo momento.
El aquí y el ahora.
Es el primer escalón para poderlas alcanzar sin que se asusten.

domingo, 26 de agosto de 2007

Has visto que bonita está hoy la luna?

domingo, 24 de junio de 2007


Hem compartit tres anys i amb ells alegries,
tristeses, moments d'entusiasme, decepcions, i
per sobre de tot la il.lusió.
La il.lusió de crèixer com a artistes, la d'apredre,
la de donar al públic el millor de nosaltres,
la que ens ha fet tirar endavant malgrat les
dificultats. La il.lusió i vocació ens ha portat més enllà!
Gràcies professors per la vostra entrega.
Gràcies a tothom de l'escola pel camí que heu obert
i que nosaltres hem pogut recórrer.

Gràcies companys perque avui un altre cop viurem
junts l'emoció de veure com s'obre el teló.

sábado, 9 de junio de 2007

martes, 15 de mayo de 2007

Siendo

Naciste lo que eres, lo que llevas dentro.
Algo tan grande que asusta, hace enmudecer, hace llorar, hace feliz.
Es duro, muy duro, tanto que incluso a veces dudas, te preguntas si es el camino correcto, si elegiste bien.
Pero no elegiste nada, te eligieron a ti, por eso tiene sentido, por eso merece la pena, aunque no queden fuerzas.
Es el aliento de cada despertar, el suspiro de cada anochecer, la razón de ser, de vivir, de sentir.
Algo tan inmenso que darías la vida si fuera necesario, al instante, sin pensarlo, sin dudarlo.
Algo tan grande y tan hermoso que sólo es comparable al amor.



jueves, 10 de mayo de 2007

DE HABERLO SABIDO

De haberlo sabido
no hubiera dado todo en un principio
no hubiera sido la noche en tu espalda
ni congelándote de frío.

De haberlo sabido
me hubiera ido sin decirte nada
no hubiera sido tan duro contigo
no hubiera habido corazón en la garganta.

Peor que el olvido
fue frenar las ganas de verte otra vez
peor que el olvido
fue volverte a ver.

Me sobran motivos
pero me faltas tú sobre la cama
y ahora que las calles están llenas de bandidos
cuando necesito de tu madrugada
cuando ya te has ido
cuando me parte en dos de una tajada
no hubiera dudado en quedarme contigo
de haber sabido que no me esperabas.

Peor que el olvido
fue frenar las ganas de verte otra vez
peor que el olvido fue volverte a ver.


Quique González

domingo, 6 de mayo de 2007

There is no future, there is no past.


Sólo exite el ahora,
esta respiración,
este momento,
este segundo.
El pasado ya no exite.
El futuro se convertirá pronto
en el ahora.

miércoles, 25 de abril de 2007

Seasons of love


Five hundred twenty-five thousand
Six hundred minutes
How do you measure, measure a year?

In daylights, in sunsets, in midnights
In cups of coffee
In inches, in miles, in laughter, in strife.

In five hundred twenty-five thousand
Six hundred minutes
How do you measure
A year in the life?

How about love?
How about love?
How about love? Measure in love

Seasons of love. Seasons of love

Five hundred twenty-five thousand
Six hundred minutes!
Five hundred twenty-five thousand
Journeys to plan.

Five hundred twenty-five thousand
Six hundred minutes
How do you measure the life
Of a woman or a man?

In truths that she learned,
Or in times that he cried.
In bridges he burned,
Or the way that she died.

It's time now to sing out,
Tho' the story never ends
Let's celebrate
Remember a year in the life of friends
Remember the love!
Remember the love!
Seasons of love!

Oh you got to got to Remember the love! remember the love,
You Measure in love know that love is a gift from up above Seasons of love.
Share love, give love spread love.

MEASURE YOU LIFE IN LOVE.

martes, 10 de abril de 2007

One Song Glory

One song. Glory. One song
Before I go, Glory
One song to leave behind,

Find one song, one last refrain, glory
From the pretty boy front man,
Who wasted opportunity.

One song, he had the world at his feet,
Glory
In the eyes of a young girl, a young girl
Find glory, beyond the cheap colored lights

One song, before the sun sets
Glory - on another empty life
Time flies - time dies,
Glory - One blaze of glory
One blaze of glory - Glory

Find, Glory, in a song that rings true
Truth like a blazing fire, an eternal flame

Find, one song, a song about love
Glory, from the soul of a young man
A young man

Find, the one song
Before the virus takes hold, glory
Like it sunset
One song
To redeem this empty life

Time flies
And then no need to endure anymore
Time dies


jueves, 29 de marzo de 2007

Life is a big show!!!!!

What good is sitting alone
In your room?
Come hear the music play.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret.
Put down the knitting,
The book and the broom.
Time for a holiday.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret.
Come taste the wine,
COme hear the band.
Come blow a horn,
Start celebrating;
Right this way,
Your table's waiting.

No use permitting
Some prophet of doom
To wipe every smile away.
Come hear the music play.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret!

I used to have a girlfriend
Known as Elsie,
With whom I shared
Four sordid rooms in Chelsea
She wasn't waht you'd call
A blushing flower...
As a matter of fact
She rented by the hour.

The day she died the neighbors
Came to snicker:
"Well, that's what comes
From too much pills and liquor."
But when I saw her laid out like a Queen,
She was the happiest... corpse...
I'd ever seen.

I think of Elsie to this very day.
I remember how she'd turn to me and say:
"What good is sitting alone
In you room?
Come hear the music play.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret.

Put down the knitting,
The book and the broom.
Time for a holiday.
Life is a Cabaret, old chum,
Come to the Cabaret."

And as for me,
I made my mind up, back in Chelsea,
When I go, I'm going like Elsie.

Start by admitting,
From cradle to tomb
Isn't that a long a stay.
Life is a Cabaret, old chum,
Only a Cabarert, old chum
And I love a Cabaret!

SONRÍE, SONRÍE, SONRÍE!!!!!
Por los momentos de la vida...

domingo, 25 de marzo de 2007

viernes, 23 de marzo de 2007

A Él

Nadie como tú

He visto el coqueteo blanco de la luna
bailando a solas con el mar.
He visto mil atardeceres de fuego que duelen sólo de mirar.
He visto mil criaturas bellas como el sol
y cuerpos increíbles dignos de un pintor.
He visto lo que el ser un humano puede hacer
si hay fuego en su corazón.

Pero no he visto nadie como tú,
no he conocido nadie como tú.
Que sabiendo que soy como soy
me quisieras salvar...por amor.

He visto la Vía Láctea emblanquecer el cielo
la noche de verano ideal.
Mil elfos y ninfas, Romeo y Julieta, Campanilla y Peter Pan.
He visto el arte puro lleno de pasión.
He visto la inocencia ardiendo de emoción
He visto rostros bellos muertos de frialdad
que corta la respiración

Y si te dijera simplemente que te quiero
quizás sería hasta mejor.
Yo sé que mis versos no pueden vencerte
prefieres mi corazón.
Pero este es mi argumento,
esta es mi canción.
Se está escribiendo sola
habla el corazón.
Y brota como el agua,
y sólo es para ti
es mi declaración de amor.

Pero no he visto nadie como tú.
No he conocido nadie como tú,
que sabiendo que soy como soy
me quisiera salvar...por AMOR.

Marcos Vidal

lunes, 19 de marzo de 2007



Caminante son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino
se hace camino al andar....

lunes, 12 de marzo de 2007

Crónica de un silencio

Bajo en plaza Cataluña, como de costumbre, pero no hago el trasbordo habitual.
Camino por las calles de Barcelona, sin prisa, por una vez, sin rumbo, sin destino, sólo porque me apetece, porque hoy no quiero hacer nada mejor. Pienso.
Bajo por la Rambla, giro en Tallers. Vaya! que sorpresa, me encuentro a alguien que no veía hace años. No me hace especial ilusión, la verdad. Es más, me es indiferente ese encuentro.
Se acaba rápido la conversación, preguntas pactadas desde siempre -¿qué tal estás? ¿qué haces por aquí? ¿todo bien?- es lo que tiene cuando no tienes nada que decir ni te importa lo que tenga que contarte alguien que has coincidido 2 ó 3 veces en tu vida. Sigo pensando.
Continuo mi paseo a ninguna parte. Miro algún escaparate que viene de paso, me paro en las tiendas de instrumentos, miro, observo, pienso... Veo colgados anuncios de músicos -busco grupo, me ofrezco como, doy clases...- todos estamos igual.
Giro por no sé que calle. Que más da. Giré por esa por no girar por la anterior o la siguiente.
Me encuentro con una tienda de percusión. Lástima, está cerrada.
Sigo recto y vuelvo a cruzar la Rambla, llego al Portal de l'Àngel, bajo y vuelvo a subirlo nuevamente y otra vez llego a la Rambla. Y una vez más no dejo de pensar.
Subo. En el trayecto hay dos hombres desnudos creando espectación entre las personas que allí miran. No me paro, hoy no me interesa lo que tengan que decirme. Quizás hacian una campaña contra las pieles o ves a saber qué. Curiso. Diez metros más y un hombre me ofrece un abrigo de piel -no, gracias- y sonrío.
Llego al Fnac, entro y me voy directa a la sección de jazz. Me paso más de una hora en el mismo pasillo. Hay tanto que escuchar, tanto que conocer...
Finalmente de toda la selección elijo el cd que pasará la noche en mi casa.
Paso por la sección de bso, una mirada rápida. Pop-rock, heavy, flamenco y llego al blues.
Echo un vistazo y me quedo con ganas de llevarme uno. Sigo mi camino , oldies, crooners, entre otros, veo un vinilo de los Beatles. Pienso. Sigo y veo un poster de "The blues brothers". Sigo pensando.
Recibo una llamada -voy para allí-. Espero en plaza Cataluña sentada en un banco, con el sol en la cara y leyendo uno de la multitud de periódicos que dan en el metro. Ahora está de moda regalarlos.
Hacemos un par de viajes para mirar una cosa que no cuentro.
Finalmente volvemos a Badalona pero nos vamos al centro. Me tomo un cortado en un bar en frente de la estación, al lado de la playa. Hablamos de la vida e intentamos arreglar el mundo, sin conseguirlo, obviamente. Llegamos a la conclusión, como otras tantas veces, que sólo el tiempo pone las cosas en su sitio.
Volvemos, me lleva a casa -gracias por venir- le digo. -Que va- dice. Quería decir -gracias por estar- sonríe y yo sigo pensando.
Llego a mi casa a la hora de siempre como si de una mañana normal se hubiera tratado.
No me siento orgullosa de mí, hoy. Fui en contra de mis principios, fui cobarde...¿y?, pero no traicioné mi alma.
Mañana volveré a empezar.

viernes, 9 de marzo de 2007

Cosas para no olvidar - ampliable -

La sensación de sábanas limpias.
El sol en la cara.
Un paseo por la playa.
El café de los martes.
La sonrisa de un niño.
Una noche de confidencias.
Una película en el sofa de casa y una manta mientras fuera llueve.
Reir tanto que duele el estomago.
El olor de hierba mojada.
El abrazo de un amigo.
Los momentos felices.
Los momentos triste porque también son necesarios para apreciar los otros.
La música.
El arte.
Un "te quiero".
Un "te necesito".
Un "estoy contigo".
Un "te entiendo"
Un "te echo de menos".
Soñar despierto.
Los momentos en que las palabras sobran.
Momentos que te quedas sin palabras.
Momentos en los que se para el tiempo.
Querer tanto que duela.
Tener un hombro en el que llorar.
Tener una mano que coger.
Sentir el corazón de otra persona.
Ver el alma en los ojos de alguien.
Vosotros.
Una noche contigo.
Tú.

lunes, 5 de marzo de 2007

Conversaciones con Flaralarlar - "Desconcierto"


Desconcierto, desconcertante, desconcertada...
Sensación de cambio, cambio rápido pero notable, palpable, sentido, emocionante, pero desconcertante una vez más.
Decisiones a tomar, importantes, sin mucho tiempo para decidir.
Decisiones sin marcha atrás, relevantes, inquietantes..
Preguntas sin respuesta, de momento.
Un futuro incierto que responderá preguntas del pasado, y tan penosamente anulamos el presente, sin entender que el sentido no es el final del camino, sinó el trayecto.
Un camino que nos asusta, nos atabala y nos desconcierta otra vez, pero al mismo tiempo nos excita, nos hace sentirnos vivos.
Y de nuevo todo lo que conlleva ese desconcierto nos hace conectarnos con nuestra alma.

martes, 20 de febrero de 2007


...porque los milagros existen, aunque lo queramos racionalizar todo,....y por ese motivo tenemos que conservar la esperanza...siempre...

lunes, 19 de febrero de 2007

Ànsia

Respirar profundamente y disfrutar, no tiene desperdicio...



ÀNSIA de Sarah Kane


Vull dormir al teu costat i anar de compres amb tu i carregar les bosses i dir-te com m’agrada ser amb tu encara que em facis fer coses estupides. I vull jugar a l’acuit i donar-te la meva roba i dir-te que m’agraden les teves sabates i seure a l’escala mentre et prens un bany i fer-te un massatge al coll i besar.te els dits i agafar-te la mà i anar a buscar menjar i no importar-me que et mengis el meu plat i trobar-te al Rudy i parlar sobre com t’ha anat el dia i passar-te a màquina les cartes i carregar les teves capses i riure’m de la teva paranoia i regalar-te cintes que no escoltes i veure pel.lícules bones i veure pel.lícules dolentes i queixar-me de la ràdio i fer-te fotos quan dorms i llevar-me per preparar-te le cafè i les torrades i els croissants i anar al Florent i prendre cafè a mitjanit i deixar-te que em robis cigarrotes i mai no ser capaç de trobar un misto i parlar-te del programa de televisió que vaig veure anit i acompanyar-te a l’oculista i no riure els teus acudits i desitjar-te al matí però deixar-te dormir una estona més i besar-te la esquena i acariciar-te la pella i dir-te com m’agraden els teus cabells els teus ulls els teus llavis el teu coll els teus pits el teu cul el teu. I seure a l’escala fumant fins que els teus veins tornen a casa i seure a l’escala fumant fins que tornes a casa i preocupar-me quan arribes tard i sorprendre’m quan arribes d’hora i regalar-te girasols i anar a la teva festa i ballar fins que ja no puc més i demanar-te perdó quan m’equivoco i ser feliç quan em perdones i mirar les teves fotos i desitjar haver-te conegut des de sempre i sentir-te la veu a l’orella i sentir-te la pell sobre la pell i tenir por quan t’enfades i un ull se’t posa vermell i l’altre blau i els cabells cap a l’esquerra i la cara oriental i dir-te que ets guapa i abraçar-te quan estàs preocupada i agafar-te quan estàs malament i desitjar-te quan t’oloro i ofendre’t quan et toco i queixar-me quan sóc a propteu i queixar-me quan no ho sóc i bavejar sobre el teu pit i abrigar-te a la nit i passar fred quan em treus la manta i calor quan no me la treus i fondre’m quan somrius i dissoldre’m quan rius i no entendre per què creus que et rebutjo quan no et rebutjo i preguntar-me com pots pensar que et pugui rebutjar i preguntar-me qui ets encara que t’accepto com ets i parlar-te de l’àngel de l’arbre del bosc encantat del noi que vola a través de l’oceà perquè t’estima i escriure’t poemas i preguntar-me per què no em creus i tenir un sentiment tan profund que no ho puc descriure amb paraules i voler comprar-te un gatet que em posarà gelós perquè rebrà més atencions que jo i mantenir-te al llit quan te n’has d’anar i plorar com un nen quan finalment te’n vas i eliminar els escarabats i comprar-te regals que no vols i torna a endur-me’ls i demanar-te que et casis amb mi i que em tornis a dir que no tot i que t’ho continuaré demanant perquè penso que no creus que ho digui seriosament des de la primera vegada que t’ho vaig demanar i vagajerar per la ciutat pensant que està buida sense tu i voler el que tu vols i pensar que estic perdut però sabent que estic salvant amb tu i dir-te el pitjor de mi i intentar donar-te el millor de mi perquè no et mereixes més menys i fer-te preguntes quan m’estimaria més no fer-ho i dir-te la veritat quan en realitat no ho vull fer i intentar ser sincer perquè sé que t’agrada i pensar que tot s’ha acabat però esperar encara deu minuts abans que em treguas de la teva vida i oblidar qui sóc i intentar sr més a proa teu perquè és meravellós aprendre a conèixer-te i val la pena l’esforç i parlar-te Alemany malament i hebreu encara pitjor i fer l’amor anb tu a les tres de la matinada i d’alguna manera d’alguna manera d’alguna manera comunicar-te un poc de l’irriesistible inmortal aclaparador incondicional continu inacabable amor que sento per tu.

domingo, 18 de febrero de 2007

Era el momento de volver...

Quizás por inspiración divina, o vete tú a saber....
No sé como he vuelto a recuperar mi blog, pero así ha sido, supongo que era el momento...

miércoles, 3 de enero de 2007

Gracias

Ni siquiera sé por dónde empezar

para darte las gracias por existir.

Ya ni si quiera recuerdo

en el momento en que te conocí,

pero muchos años han pasado ya

y aun sigo descubriéndote mil sensaciones

maravillosas.

Tenerte siempre a mi lado

son mis ganas de vivir,

de respirar, de llorar, de sonreir.

Tú, que siempre estás ahí.

Tú, que me entiendes mejor que nadie.

Gracias por dejarme dormir cada noche

en el centro de tu ser.

Por compartir los mejores

y peores momentos de mi vida.

Gracias a quien te puso en este mundo

porque después de preguntas sin respuesta

he entendido que la respuesta eres tú.

He entendido que si vivo en este mundo

del cual no entiendo apenas nada

es porque quiso que coincidiéramos.

Y después de perder tantas y tantas veces

tú eres mi única victoria.

Ni siquiera estas palabras expresan

lo que me gustaría expresar.

Sólo con una de mis lágrimas

quizás se pueda entender.